زهرای سه ساله

مدت مدیدی بود که به وبلاگم سر نزده بودم،

دنیا بوی محرم گرفته بود و قصه پر غصه حسین(ع) سر زبانها می گشت

اما وبلاگ من هنوز حال و هوای محرم نداشت ، البته دوستانی هم که زیاد از وضعیتم

و شلوغی سرم خبر نداشتند انتقادات تند و تیزی کرده بودند

که من نظر برخی را برای نمایش تاییدنکردم ، البته در این نوشته به همه آنها حق می دهم،

هیچ چیز مهمتر از عزای اربابمان حسین(ع) نیست

از قصه پر غصه مولا نوشتم این دوبیت را به قناری بی قرار قیام حسین(ع) تقدیم می کنم 

روی طبق، سر حسین، خسته ی راه ، سر رسید

از بدن پدر فقط، بهر رقیه "سر" رسید

تا که رقیه سهم خود، سخت در آغوش کشید

گفت: بیا که، عمه جان! قصه ما به سر رسید

فرصت برای مردن بهتر, در حکم کیمیاست....